Ik dacht heel even dat we hier met de vaste Salvia macrosiphon te maken hadden. Maar dit is toch echt een witte scharlei. Dientengevolge ook even tweejarig maar wel best goed zelf uitzaaiend.

Soms staat ie drie jaar later opeens weer te pronken, want het is een super beauty.

Die dikke knoppen alleen al.

Het speervormige blad is in het voorjaar donker purper en komt als een pijl uit de grond. De diep blauwe bloemen zijn heel sprekend. Ze vormt rijk en lang bloeiende grote pollen. Knip eventueel af en toe wat uitgebloeide aren weg.

Een van onze allereerste Salvia soorten, mede grondlegger van mijn liefde voor het geslacht.

Ze is prima winterhard.

Sinds een aantal jaren zijn er een aantal selecties in omloop van deze leuke lange wapper uit Zuid Amerika. Dit is een dwergje met diezelfde witte vlekjes in het hart van de bloem.
De winterhardheid van de soort is 'besproken' maar lijkt de laatste jaren geen thema meer.

Gevonden door Ewald Hügin, dan weet je dat het een goeie is.

Extra volle purperpaarse bloeistengels maken 'Purple Rain' een verbetering van de inheemse wilde vorm. Ze is infertiel, zet dus geen zaad. Dat betekent dat de plant langer en rijker en ook wat indrukwekkender bloeit. De wilde vorm is nogal overijverig met uitzaaien wat al dan niet storend gevonden kan worden.

Het regent hier dikke bloemen.

De bekende 'Schneehügel' moet volgens de Duitsers eigenlijk 'Adrian' heten en dat stimmt uiteraard. Maar het blijft even aangenaam zuiver wit.

Tot de grond terugknippen voor je op vakantie gaat, voor herbloei bij terugkomst.

Voor een toefje wit.

Deze luchtige reus is kleinbloemig, violet blauw met een witte onderlip aan purperen stengels,

Botanisch dichter bij Salvia pratensis dan bij nemorosa wat zich uit in de natuurlijke onschuldige groeiwijze en weelderige bloei.

Anja heet Oudolf van achteren.

Verwarring alom, want het geeft me wat Salvia's 'Serenade's.
Dit is die ultieme nog niet zo bekende veldsalie die Piet Oudolf mij vele jaren geleden toonde.
Donkere rechte stelen luchtig roze bloemen.

Goed herbloeiend als je haar knipt na de eerste bloei.

Voorbij verrukkelijk.

Lijkt op 'Ostfriesland' maar dan veel hoger met roze kelkblaadjes en elegante lange aren, zoals de naam al doet vermoeden.

Knippen voor herbloei.

Een van de beste winterharde Salvia.

'Haidegg' is een groeikrachtig en zeer productief Oostenrijks ras voor de professionele teelt.

Ze vormt zeer grote trossen met grote bessen.

De bessen rijpen in september.

Vlier groeit als een onkruid maar mij werd ook al regelmatig verteld dat ze bliksem en andere boze krachten afweren. Bovendien is het tegenwoordig een superfood.
Als je toch al een eetbaar bossage wilde planten dan is deze Oostenrijkse selectie onmisbaar.

Wat ongelijk rijpend, maar zeer productief met grote bessen. Ook bijzonder sterk pigmenterend mocht je wol willen verven.

Grote zwarte zoete vruchten volgend op witte wolken.

Een van de beste productierassen, voor de bessen maar ook voor de bloemen. Gelijkmatig rijpende grote trossen met dikke bessen in september. Tot 25 kg per struik.

Gebruik de bessen met mate. Het sap is helder, zoet, aromatisch en mild van smaak.

Voor je limonade, beignets en sap.

Een tamelijk vroeg bloeiende pimpernel uit Alaska met zeer donker bruinrode aren.

Het is de beste rode en mijn favoriete pimpernel.
Eigenlijk wil ik ze liever niet kwijt.

Ze staan in onze prairie border waar ze geweldig combineren met Salvia en Echinacea.

Een weinig spectaculaire plant maar extra leuk als vergeten keukenkruid vanwege de nootachtige smaak van het fijne blad.
Ze blijft bloeien met kleine borstelige bolletjes indien tijdens de bloei terug gesneden.

Het decoratieve blad bevat veel vit. C en kan ook worden gebruikt als sjabloon om poedersuiker op bijvoorbeeld een cake te strooien.

Roze poezelige aartjes op 1 meter hoogte, wie wil ze op z'n palet?

Een zaailing van 'Tanna', de bloemen zijn wat langgerekter en de plant is hoger.

Romantisch en subtiel, bijzonder aantrekkelijk.

Een zeer lage Japanse selectie van de grote Pimpernel.

Leuke plant voor je purperen border, tussen het grijs, of waar nog maar samengebald rood bruikbaar is.

Fijn voor vooraan.

De meest stijve vorm en daardoor geschikt voor vormtuinieren in bollen of als haagjes. Donkergele knopjesbloemen, sierlijk grijs blad. Moet als jonge plant regelmatig worden gesnoeid anders
kunnen ze bij hevige regen uit elkaar vallen als ze net op hun mooist zijn.

Zeer sterk lekker grijs spul voor massale aanplant of accentjes.

Een van mijn favorieten en een van de meest grijze met een fijne strak rechtopgaande groeiwijze.

'Lambrook Silver' groeit compactt staat goed recht en valt niet uit elkaar.

Loopt na de winter mooi uit aan de basis, verdraagt diepe snoei en is dus zeer geschikt voor smalle heggetjes.

Een zeer goede vorm, vrijwel identiek aan 'Sulphurea' maar met grijzer blad en net niet helemaal bijna witte bloemen.

Slappe, bossige groeiwijze. Niet te laat knippen voor de winter zodat je een mooie bol hebt de hele winter.

De naam werd er aan gegeven door de bekende Engelse boomkweker Hillier.

De verschillen tussen cultivars van subsp. canescens zijn gering. Maar 'Caerulea' heeft duidelijk iets blauwer blad in de vorm van smalle 'naaldjes' aan strak opgaande stengels. Ze vorm een bolle struik met tijdens de bloei een sterrenhemel aan lange slanke stengels. Jonge planten kunnen in bloei wat open vallen. Eenmaal gevestigd houdt ze zichzelf overeind.

Ze heeft een sterke olijfolie geur.

Deze meest gangbare groenbladige Santolina heeft helder gele bloemen.

Een groen, sterk naar olijf geurend, bladhoudend bolletje.

Als je ze in het voorjaar snoeit heb je alleen die geurige groene bolletjes. Je kunt ze ook na de bloei in de zomer snoeien.

Als pomponnetjes gevulde, eetbare bloemetjes.
De naam zeepkruid zag ik in een heemtuinen dramatisch gedemonstreerd: met het gekneusde blad kun je inderdaad je handen wassen. Dat komt door door de rijkelijk aanwezige saponinen. Een bijzonder sterke plant met een enorme expansiedrift. Geef ze de ruimte anders loopt ze alles onder de voet.
Eenvoudig en supersterk, 'absolute beginner proof'.

Vast bonenkruid is zeker zo aromatisch als eenjarig bonenkruid en heel veel handiger voor incidenteel keuken gebruik. Als mediterrane tuinplant wordt ze tijdens de rijke bloei ook altijd bewonderd. Ze groeit min of meer plat over de grond maar niet zo plat als Satureja alternipilosa. Een makkelijke prima winterharde plant. Makkelijk snoeien ook omdat ze elk voorjaar in het hart opnieuw uitloopt.

Een pittig prachtig kruid.

Een bijzondere onbekende vorm van bonenkruid met een verfijnd zoutig citroen-aroma. Geweldig als keukenkruid bij wat zwaardere gerechten zoals peulvruchten. Leg er ook een voorraadje gedroogd van aan want gedroogd is de smaak bijna nog beter.

Zeer rijk en lang sierlijk bloeiend in witte wolken.

Heerlijk en sierlijk in een.

Wat mij betreft vooral een plant die gewoon erg goed is in wat veel mensen van planten verwachten; het produceren van opvallende bloemen over een lange periode.

Gewoon een leuk ding dat niet zonder begeleidende planten kan maar het geheel wel op zekere momenten behoorlijk omhoog trekt.

De bloem past amper op de foto.

Ik heb Scabiosa lang onderschat. En misschien neig ik nu wel naar het andere uiterste en overdrijf een beetje als ik zeg dat geen plant zo makkelijk en zo lang bloeit en zo standvastig is.

Ik hoef geen reclame te maken, ze zijn erg geliefd.

Zet er wel iets heel anders naast, zoals een Veronica met haar spitse aartjes.