Zo'n 20 jaar geleden moesten we helaas afscheid nemen van de indrukwekkende bloemen van Rehmannia elata wegens toch wat teleurstellende winterhardheid.

Nou henryi zou die kleine ijstijd toen wel hebben overleefd.

Het is meer bloem dan plant maar die klokken stellen niet teleur. Een soort dwerg digitalis met reuzenbloemen.

Gewoon omdat ik het niet kan laten, deze gekke bergzuring uit de Himalaya. De plant heeft besloten dat die onopvallende bloemetjes met fris groengele flappen tegen de wisselende weersomstandigheden beschermd moeten worden.

En die flapjes zijn indrukwekkend, ze bedekken soms de hele plant.

In Tibet zijn ze langs stroompjes soms helemaal niet zo zeldzaam.

Een wat zoetere, gezaaide, roodstelige rabarber.

Gezaaide planten hebben het voordeel dat ze vitaler zijn dan gedeelde planten.

Een rabarberplant kan tot 15 jaar productief zijn.

Wat mij betreft de ideale combinatie van het beste van zwarte bes en kruisbes. De vruchtgrootte houdt precies het midden. Ze rijpen in juni / juli.
Snelgroeiende struiken zonder doorns die makkelijk tot een leuk mini-boompje te snoeien zijn. Vrijwel onvatbaar voor ziekten.
Commercieel worden ze niet geteeld omdat de bessen te verspreid hangen. Thuis is dat geen probleem.
Goed gesnoeid zien ze er al snel uit als stokoude druivenstokken.

Een oud standaardras dat herinnert aan hoe we met de tuinbouwschool op excursie bij een bessenteler zagen hoe hij met een stok de takken naar beneden sloeg om ze half gebroken, vruchtbaarder te maken. Makkelijk dus.
Als ze een beetje kwarren knip dan een oude tak diep terug. Is daar een bruine gang te zien knip dan nog dieper tot er geen gangetje meer is. Dat is een mot die zich naar beneden vreet. Vooral bij oude planten.

Een gezonde goed productieve professionele cultivar met donkerrode, relatief zoete bessen.

Ze kan prima als losse struik op eigen benen staan, maar professionals telen ze aangeboden aan draad in rijen.

Plant afstand: 0,50-100cm.

Het spiegelei papaver spektakel. De bloemen zijn net een omelet.

Zilver-grijs blad, zuiver witte gekreukte bloemen tot 15 cm in doorsnede met een oranje-geel hart.
Ze staan graag droog en kunnen dan fors genoeg worden om er zo trots op te zijn dat je de bloemen gaat tellen. Meestal blijven ze wat lager dan de 2 m die ze kunnen halen Eenmaal aan de gang komen er elk jaar een paar takken bij.

Een super rambler met glimmend donkergroen blad die je prachtig een wat kale of dode boom in kunt jagen.

Zeer rijk bloeiend met ontelbare kleine roomwitte bloemen die bovendien sterk geuren.
De herbloei vindt plaats in de vorm van vuurrode botteltjes in de herfst.

Harde groeier die beleefd wat ruimte vraagt maar dan wel een beetje snel.

Een bizarre kleur van koffie met room en een scheutje sinaasappel, lekker dus. Maar gelukkig heeft de geur een heel ander aroma. Hierin overheerst de fris en fruitige kant.

Een Kordes roos uit 1965, gewonnen uit (R. 'Golden Glow' x R. kordesii) x R. 'Lavender Pinocchio'.

Aangenaam sfeerbepalend.

Het is een beetje uit chauvinistische overwegingen misschien dat ik de rozen vernoemd naar het buurdorp in al haar geuren en kleuren in ons sortiment wil. Maar ze maken het ook wel ruimschoots waar.

Goed van geur en gezondheid, fantastische bloemen.
Echt waar; gevonden door Geduldig, in 1909.

Groeten aan de zusterstad van mijn geboortedorp Heerlen dus.

Een zeer gezonde klassieke roos uit 1955.

Ze is ongecompliceerd mooi, licht geurend, herbloeiend en extreem gezond.

In de herfst draagt ze nog een vlucht vrolijke botteltjes.

Gekregen van de trotse lieve vinder (2002) Ivan Louette, (van Geranium 'Phlippe Vapelle') en vernoemd naar zijn moeder. Een van mijn favoriete rozen.
Het is een kleine, compacte herbloeiende struikroos met fijn pimpernelblad.
Ik knipte haar jarenlang terug in het voorjaar. Maar je kunt haar dan beter laten gaan voor bloei in mei, juni en juli en nog wat herbloei later in het jaar.

Zo natuurlijk dat je haar met rust mag laten.

Hallo Aken, nou, zo hoort een roos te zijn: zalmroze, sterk geurend en lekker lang, niet al te ingetogen bloeiend.

Ik ben opgegroeid met Aken op fietsafstand en bezocht als jongeling regelmatig Aken op mijn fiets.

Deze groet is plantaardig en digitaal.

Een kanjer van een roos uit 1929.

Een ouderwetse fijnbladige roos met een zachte kleur.

Favoriet van Getrude Jekyl, waarschijnlijk vanwege het blauw-grijze blad.

Deze doet het ook goed op schrale gronden, zelfs op zandgrond.

Licht herbloeiend, zeer geurig, old English.

Deze is echt gek, en ik mocht hem van Linda bijna niet in ons sortiment opnemen.

Maar ze laat mij ook graag mijn gekke grillen koesteren.

Het is een prima roos, die rijk bloeit.

Met tijgerstrepen. Maar wel lekker.

Zuiver wit zijn deze goed gevulde geurende bloemen.

Gevonden door Vogel in 1944, wat weer bewijst dat lang niet alle Duitsers verkeerd bezig waren in de oorlog.

Witte wervelwind.

Een doorbloeier met warme, diep rode enkele bloemen. In 2011 geïntroduceerd door de Bierkreek en gedoopt door de Zeeuwse commissaris van de koningin Karla Peijs.

Zeer gezond, licht geurend en omdat ze maar 60 cm breed wordt ook geschikt voor toepassing tussen vaste planten.

Leuke oranje bottels in de herfst.

Wij noemen dit dennenrozemarijn vanwege de heerlijk frisse dennengeur en het smalle naaldvormig blad dat zelfs plakt van de hars.
In tegenstelling tot dennen geen groot liefhebber van nattigheid.
'Benenden Blue' heeft als synoniem 'Collingwood Ingram' naar de vinder, die ook wel 'Cherry' werd genoemd vanwege zijn passie voor kersenrassen.
Het verhaal over de aanrijding op Corsica past hier helaas niet. Vraag er naar als je ons bezoekt.

Een van mijn favoriete kruipende rozemarijnen omdat we er lang geleden zo'n heerlijke pot vol van hadden.

Zo'n pot overwinter je het beste in de koude kas.

De geurige takken worden zo'n 30 tot 40 cm lang en staan breed uit tot ze gaan hangen.

Het dauw van de zee dat als blauwe regen over de rand van je pot stroomt.

'Boule' was een van mijn eerste kruipende rozemarijnen, zo'n 25 jaar geleden gevonden in Zuid Frankrijk.

Lijkt qua diep blauwe kleur sterk op 'Corsican Blue' maar met een iets andere groeiwijze.

Haar takken zijn gebogen en het jonge hout is grijzig wit waardoor ze een regelmatige grijze bol vormt.

Nog een kruipende vorm met fijn krullende takjes, korte naalden en metaal blauwe bloemen.

Prima voor de keuken en zeer leuk in pot.

Kruipende vormen zijn, ik zeg het nog maar een keer, wat minder winterhard dan opgaande. Maar je kunt het altijd proberen ze buiten te laten overwinteren.

De meest aromatische rozemarijn die we kennen. De takken zijn in de zomer plakkerig van de hars. Snelgroeiend stijf recht omhoog en daarna onder eigen gewicht soms doorbuigend.

Misschien iets vorst gevoeliger dan de meeste opgaande.

De plakkerigste en geurigste.

Een productie ras met dikvlezig glanzend blad vernoemd naar de Spaanse toeristenplaats Maresme bij Barcelona. Over de winterhardheid van de verschillende rozemarijnen durf ik niet meer veel te zeggen. Het lijkt meer aan de grond te liggen en de expositie, of ze de winter overleven.

Van deze oogst je in ieder geval al snel lekkere dikke takken. Voor de bloemen kies je misschien beter een andere.

Makkelijk te herkennen aan het dik vlezig donkergroen recht afstaande blad en de streng opgaande groeiwijze. Wellicht de hoogste die er is. Maar je kunt ze natuurlijk op elke gewenste hoogte terugsnoeien. Bloemen heerlijk helder metaal blauw.

Net als de rest niet echt volledig winterhard -12oC levert duidelijk problemen op. 'Tuscan Blue' werd voor 1948 door W. Arnold Foster uit Toscane geïntroduceerd.

Deze kruipende vorm groeit vrij snel kronkelend omlaag en bloeit rijk in voor en najaar.
Vorstbestendig tot zeker -10o C. Bij strengere vorst luchtig afdekken. Dat is jarenlang niet nodig geweest tot de winter van 2009 een einde aan de droom maakte. In 2013 hebben we de draad weer opgepakt met een winter die ze allemaal moeiteloos overleefden.

Worden het nu weer van die lekker grote struiken?