Een bontbladige klassieker met romig geelgroen gevlekt blad. Ze wordt gemakkelijk mooi gevonden als randbeplanting langs een zonnig pad.

Ook prima geschikt voor keuken gebruik. Misschien iets zachter van smaak dan de gemiddelde gewone salie.

Meer een bladplant dan een bloeier.

Deze zeer grijze en rijk en lang bloeiende onderscheidt zich duidelijk van de soort vanwege het grijze zacht behaarde blad, de zacht violetblauwe bloei en de onregelmatige struikvorm die toch goed vol blijft.
Maar ook sterk geurend en prima voor de keuken.
Zo makkelijk en lang bloeiend en toch zo sterk.
Je gaat die bloemen gebruiken als amusant digestief.

Een hele fijne sterke cultivar en nette plant met groot donkergrijs blad dat ook intact blijft bij ongunstig weer.

De bloemknoppen zijn roodachtig en steken daardoor scherp af tegen het grijze blad.

Bijzonder sterk en goed voor tuin en keuken.

Wat we tot nu toe kenden als 'Oxford Blue' komen we tegenwoordig veel vaker tegen onder deze naam. Verder zien we geen verschil. Het is eigenlijk de oervorm van Salvia patens die onder verschillende namen opduikt.

Over 'Oxford schreef ik:
Reusachtige bloemen in het betoverendste blauw dat er is. Diep, heel diep donker marine blauw.

De inheemse veldsalie heeft een witte variant met lange elegante witte aren in het late voorjaar.

Heerlijk en goed vast. Niet zo heel lang bloeiend.

Maar bijzonder innemend.

'Swan Lake' is door ervaren zaadfirma's uitgeselecteerd als de beste witte vorm.

Diep roze bloemen met een karmijn roze onderlip.

Explosief, zoals dat hoort bij Salvia pratensis.

Knippen na de bloei mag, maar heeft bij warm en droog weer weinig invloed op herbloei.

Diep donker paarsblauw en explosief bloeiend in juni. Kan daarna nog tot november wat af en aan nabloeien.

Knippen stimuleert de herbloei wat minder bij deze. Maar baat het niet dan schaadt het ook niet.

Wild voorkomend in Guatemala, Mexico en Texas en bij ons helaas net niet winterhard behalve op zeer droge zonnige plekken. Maar wel heel erg leuk met haar lang smal blad en diep paarsblauwe bloemen. Ze is nauw verwant aan de uitstekend winterharde Salvia azurea maar dan misschien nog net iets verfijnder, vooral dieper van kleur.

Een leuke potplant voor het najaar.
De dappersten onder ons proberen ze in de volle grond.

Salvia ringens is een half verhoutende plant uit de Balkan waar ze tussen 500 en 1300 meter groeit. Op de berg Olympus komt ze voor tot 1900 meter.
Ze heeft gelobt blad en tot 60 cm lange bloeistengels met tot 4 cm grote bloemen.

Om bij ons goed door de winter te komen heeft ze doorlatende grond nodig.

Salie die naar de Goden reikt.

In bloei en vooral na regen, onder vochtige omstandigheden geurt ze sterk. Ze wordt dan ook geteeld voor de geurstoffen in mannen parfums, echt een mannengeurtje. Ooit merkte iemand terecht op dat de geur op die van keukenmeidenzweet lijkt. Vroeger was ze ook een ingrediënt in Muscat, een zoete wijn. Tweejarig, dus plant ze een winter voordat ze bloeien of vroeg in het voorjaar.

Prachtig tot diep in de herfst.

Het speervormige blad is in het voorjaar donker purper en komt als een pijl uit de grond. De diep blauwe bloemen zijn heel sprekend. Ze vormt rijk en lang bloeiende grote pollen. Knip eventueel af en toe wat uitgebloeide aren weg.

Een van onze allereerste Salvia soorten, mede grondlegger van mijn liefde voor het geslacht.

Ze is prima winterhard.

Een forse snelgroeiende en rijk bloeiende plant. Het blad is geurig, de bloemen zijn blauw met een witte vlek. Ze houdt zich lang staande maar kan aan het eind wat steun nodig hebben. Over de winterhardheid ontstaan soms discussies, maar ik kan er kort over zijn, bij ons in een normale winter probleemloos, soms raak je ze kwijt. In het wild staan ze op vochtige plekken. Ons land voldoet kennelijk prima. Misschien is er in de achterhoek en het noorden van het land wat winterdek van bladeren nodig.

Sinds een aantal jaren zijn er een aantal selecties in omloop van deze leuke lange wapper uit Zuid Amerika. Dit is een dwergje met diezelfde witte vlekjes in het hart van de bloem.

De winterhardheid van de soort is 'besproken' maar lijkt de laatste jaren geen thema meer.

Gevonden door Ewald Hügin, dan weet je dat het een goeie is.

Onze vriend Chiel is een standwerker die alles met vermoeiend veel woorden verkoopt.

Het zou me niet verbazen als hij hier zelf zijn eigen naam aan gaf. Wat precies de herkomst van de plant is weten we niet.

Maar het ziet er naar uit dat we hier te maken hebben met een tussenvorm met een aangename hoogte.

Extra volle purperpaarse bloeistengels maken 'Purple Rain' een verbetering van de inheemse wilde vorm. Ze is infertiel, zet dus geen zaad. Dat betekent dat de plant langer en rijker en ook wat indrukwekkender bloeit. De wilde vorm is nogal overijverig met uitzaaien wat al dan niet storend gevonden kan worden.

Het regent hier dikke bloemen.

Een van onze eerste Salvia in dit genre. Een wat oudere dus na alle nieuwe introducties van de laatste jaren waar wij ons ook aan schuldig hebben gemaakt.
Nog steeds een heerlijke potplant met roze iets naar terracotta neigende bloemen.
Half winterhard, dus in de volle grond beschermen tegen winterkou.

Vrolijk makend, lief en ontspannend.

Salvia x jamensis is de kruising van S. microphylla x S. greggii. Ze komen uit het zuiden van de VS en Mexico en zijn bij ons op het randje qua winterhardheid.

We hebben een aantal eigen selecties die al jaren buiten overwinteren. Maar ze zijn ook erg geschikt voor potten omdat ze de hele zomer bloeien.

Dit is weer een hele nieuwe in een heerlijke kleur. Nog niet getest op winterhardheid.

Voor het eerst door ons vermeerderd in 1996 maar we waren deze heerlijke potplant een tijdje kwijt.
Fijn klein blad en dunne stengels, de hele zomer overdekt met vurig roze-rode bloemetjes, in een lichtjes doorzakkend struikje.
Een van de beste tuinvondsten van onze oude Salvia vriend Richard Dufresne.

Net niet winterhard, maar wel hartverwarmend.

De bekende 'Schneehügel' moet volgens de Duitsers eigenlijk 'Adrian' heten en dat stimmt uiteraard. Maar het blijft even aangenaam zuiver wit.

Tot de grond terugknippen voor je op vakantie gaat, voor herbloei bij terugkomst.

Voor een toefje wit.

'Blauhügel' is de meest helderblauwe van het hele gezelschap. Erg geschikt voor langdurig blauw in de border

Lager en veel lichter van kleur dan Salvia nemorosa 'Caradonna'.

Makkelijke plant. Knip ze net als Salvia nemorosa na de eerste bloei diep terug voor herbloei.

Deze luchtige reus is kleinbloemig, violet blauw met een witte onderlip aan purperen stengels,

Botanisch dichter bij Salvia pratensis dan bij nemorosa wat zich uit in de natuurlijke onschuldige groeiwijze en weelderige bloei.

Anja heet Oudolf van achteren.

Donker violet uit donker purperen knoppen.

Een veelgevraagde cultivar, vooral vanwege de bekendheid en de duidelijk beschrijvende naam, maar het blijft een zeer oki doki plant, hoewel bijna, toch net niet de aller donkerste, zoals de naam doet vermoeden. 'Viola Klose' is bijvoorbeeld al iets donkerder.

Deze kweken we net als 'Blaukönigin' uit zaad. De andere worden allemaal gestekt. Zaairassen worden na een aantal generaties redelijk uniform zodat je weet wat je er van mag verwachten. De gestekte cultivars hebben geen selectie op zaadvastheid doorlopen en zullen veel minder uniform uit zaad terug komen.

Verwarring alom, want het geeft me wat Salvia's 'Serenade's.
Dit is die ultieme nog niet zo bekende veldsalie die Piet Oudolf mij vele jaren geleden toonde.
Donkere rechte stelen luchtig roze bloemen.

Goed herbloeiend als je haar knipt na de eerste bloei.

Voorbij verrukkelijk.

Lijkt op 'Ostfriesland' maar dan veel hoger met roze kelkblaadjes en elegante lange aren, zoals de naam al doet vermoeden.

Knippen voor herbloei.

Een van de beste winterharde Salvia.