De naam verwijst naar de gloed waarmee de bloemen het zonlicht versterken.

Het verschil in kleur tussen de donker rode calyx en de zonnige corolla zorgt voor diepe dynamiek.

De bloemen zijn als bij alle Agastache eetbaar. Je kunt ze bijvoorbeeld over salade strooien.

Het zonnetje in je tuin.

Heerlijke fruitige geur doet de naam eer aan.

Droog de bloemen zodat je ze ook in de winter nog over je salade of tortilla kunt strooien.

Een kruising tussen Agastache barberi en Agastache mexicana eigenlijk, van onze Amaerikaanse Salvia vriend Richard Dufresne.

Zo kom je elkaar weer eens tegen.

Voor het oog en bovendien, vanwege de muntachtige frisse geur, voor de neus. Na jaren hebben we deze weer eens in ons sortiment opgenomen omdat het toch zo heerlijk is, de gedroogde bloemen, die dan misschien zelfs nog sterker naar citrus geuren, in de winter in je salades te verwerken. Je hangt ze in bossen te drogen en plukt er naar behoefte wat van af om over je salade of tortilla te strooien.

Indianen kruid.

Ewald Hügin, uit Freiburg, bekend vanwege zijn millennium introductie Sedum 'Matrona', wist deze roemruchte plant die twee eeuwen geleden in Hongarije ontstond in een Oost-Duits park op te sporen.
We zagen ze voor het eerst na een nacht logeren bij Ewald en waren erg onder de indruk.
Deze vaste stokroos wordt enorm groot en maakt veel stevige nieuwe stelen uit de grond. De bloemen hebben een mystieke crème gele kleur met een bruine waas.

Net als haar zusjes groeit ook deze als een stokroos die aan de basis sterk vertakt en zo op den duur een forse struik vormt die je elk voorjaar (of najaar) tot de grond mag terugknippen.

De kleuren zijn altijd een beetje mysterieus, speciaal, ouderwets klassiek. In dit geval melkwit met een roze zweem.

Vreedzaam zacht.

Als 'Parkfrieden', maar dan in donker roze.

Snoei ze tot de grond in de herfst of het voorjaar.

Ze vormen op den duur allemaal geweldig grote struiken met heel veel bloeiende stengels die na een koude winter soms tergend traag starten. In het najaar wordt dat ruimschoots goed gemaakt.

"A whole lot of Rosie"

Deze vorm is in alles groter dan de gewone vrouwenmantel het blad onverwoestbare randplant of vakkenvuller is groener.
Je kunt ze na de bloei tot de grond terug knippen. Meestal gaan ze dan nog een keer bloeien.
De alchimisten dachten dat de zilveren waterdruppeltjes ochtenddauw onmisbaar ingrediënt waren voor het maken van goud. Onzin, dit is puur tuingoud.

Sterk, makkelijk en magisch.

Allium is een van mijn zwakheden. Ze zijn allemaal eetbaar leveren voedsel aan nuttige insecten en zijn doorgaans ook standvastig. Alleen het blad laat bij sommigen wat na.
Bij deze valt het smalle blad nauwelijks op. Ze bloeit met broedbolletjes die al uitlopen op de stengel, vandaar dat haar. Naa de bloei valt de stengel om en wortele de broedbolletjes in de grond. Ze vermeerdert zich dus zelf.
De haartjes eet je je op je hartige boterham.

Deze wilde ui werd omstreeks 1857 ontdekt in Noord Amerika. En deze selectie is inderdaad een gracieuze voorjaarsbode.

De bloemschermen hebben het formaat van een tennisbal.

Ze komt wellicht het meest tot haar recht in groepjes.

Aandoenlijke bosjes kleine diepblauwe belletjes met donkere adertjes, uit Oost Azie, van Kirgizië tot Siberië.
Een zaadkleptomane in een tuinclub op rondleiding heeft ons ooit jaren terug gezet met de teelt uit oorspronkelijk zaad. Deze zijn van opgepotte bolletjes.

Het kan, maar zet Allium vanwege de geur toch maar liever niet in een vaas.

Mijn allerliefste Allium.

Tussen groente en kruid maar bovendien in bloei best sierlijk. Het mag gezien worden als de grofste bieslook met wel 4 cm dikke bladeren die we gebruiken als voorjaarsui en dat vrijwel jaarrond voor heerlijke salades. De bloemen zitten bij elkaar in een witte bol. Vaste groenten planten doen ons denken aan het ideaal van de permacultuur. Ideaal voor luie moestuiniers. Kenners weten dat er meer bij komt kijken, maar waarom niet af en toe een graantje mee pikken?

Dit fijne sterretje werd in het wild gevonden bij Akbulak in Kirgizië.

De schermen hebben een doorsnede van ongeveer 12 cm.

Ze blijven niet alleen in de tuin maar ook in een vaas lang goed.

Tja, gewone bieslook dus.....

Een van de belangrijkste keuken of saladekruiden. Snijd er lekker veel van, dan groeit er ook veel terug.
Niet kapot te krijgen.
De bloemen mag je ook een keer eten, of als decoratie gebruiken.
Maar eerst trek je de bloem stelen er aan hun nek uit, wat die zijn te taai om te eten.

In grote groepen is dit een indrukwekkende bloeiende sierplant voor het najaar, punt.
Maar bovendien is het een onbekend en in Azië zeer geliefde groente of keukenkruid. Het blad is plat en heeft een aangename milde knoflooksmaak. De stervormige bloemen zijn zuiver wit. Daslook, maar dan sierlijk rechtopstaand op lange stengels en de hele zomer oogstbaar.

Massaal planten. Of uit budgettaire overwegingen elk tweede jaar scheuren tot je genoeg hebt.

Deze uit Noord Afrika (Syrië, Libanon, Israël) afkomstige Allium is bij ons ook uitstekend vast en winterhard. Ze vormt op den duur stevige pollen.

Ze is ook eetbaar net als alle andere uien.

Haar habitus is lieflijk rommelig met smal krom blad en bochtige stengels. Na de bloei verliest ze haar blad. In de herfst loopt het weer uit.

Dit geschenk van de goden uit Chili is mijn kampioen citroengeur.
Het blad ruikt meer naar citroen dan citroen zelf naar citroen geurt. In Frankrijk heet ze Verveine, Italianen noemen haar Limoncello.
Zet ze ergens waar je in het voorbijgaan een blaadje kunt meepakken. De minuscule witte bloemetjes in schermen zijn net wolkjes. Knip naar hartenlust, dit schatje groeit en bloeit maar door.
Ze mag dan ook veel meer water en voeding dan je zou denken.

Hemelachtig plantenwezen met subtiele porselein blauwe bloemen in schermpjes.
Even teer en fijntjes als hun kleur.

Een traag, maar gestaag groeiende plant met eeuwig leven uit Noord Amerika.

In de herfst kleurt het blad geweldig geel met wat oranje.

Dan krijgt ze opeens vurig temperament.

Een fijne nieuwe met halfgevulde bloemen op relatief korte stelen.
De bloemen hebben een bijna wit hart met opvallende geel-oranje meeldraden. De rand van de bloem is donker roze. De maakt de bloemen zeer aansprekend.

Hefstanemonen plant je liever niet te kort voor de winter. Ze hebben even tijd nodig om goed te wortelen. Als je toch wat laat plant, bescherm ze dan de eerste winter met wat mulch.

Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.

De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.

Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.

'Honerine Jobert' is een beproefde kruising (A. vitifolia x A. hupehensis japonica) uit 1858 met zuiver witte bloemen op lange stevige stelen en donkergroen blad.

Uiterlijk september planten zodat ze goed kunnen 'aanwortelen' voor de winter.

Klassieker met allure.

Halfgevulde bloemen in een fris, helder, opgeruimd dames nachthemd roze.

Na de eerste winter probleemloos standvastig.

Gewoon heerlijk.

Heerlijk zacht romig zilver-roze, bijna witte bloemen uit zilveren knoppen.

Misschien wel de allermooiste roze met gigantische geweldige bloemen op stevige stengels.

Lieflijk verleidelijk.

We verheugen ons al lang op deze bijzondere kruising die al sinds 2004 in Schotland werd getest door de vinders Elizabeth en Alasdair MacGregor. In 2011 werd ze beste introductie op de Chelsea flower show. Ze bloeit zo lang omdat het een kruising is tussen een voorjaarsbloeiende (A. rupicola) en een herfstanemoon.
'S nachts sluiten de bloemen zich half en gaan een beetje hangen. In de ochtend toont ze daarom haar paarse stroken. Als het warmer wordt toont ze haar zuiver witte hart.

Een sterke soort met een lange bloeitijd.
Zachtroze enkele bloemen in schermen.

Ze vormt een uitdijende dichte pol.

Het blad is van onder behaard, vandaar 'tomentosa'.

Heel plotseling in de nazomer indrukwekkend aanwezig.

Wie de echte engelwortel zoekt voor culinaire toepassingen, moet deze hebben.
Een heemplant met sprookjesachtige, archaïsche uitstraling. De hele plant inclusief bloemen is groen met rode stengels.
In Frankrijk wordt de stengelvoet versuikerd en als eetlust bevorderend snoep geconsumeerd. En wat wil je nog meer in Frankrijk, behalve eetlust?
Monocarp, dus laten uitzaaien. Ze houden zich gemakkelijk zelf in stand via zaad.