En nog een vrij nieuwe met herfstkleur.

We vonden het al prachtig bij 'Sioux'. Deze wordt nog veel roder.

Indianenzomer uit China.

Ik snap het niet meer helemaal. Maar deze is best indrukwekkend.

Deze spectaculaire plant met architectonische kaliteiten komt wild voor in Zuid Europa, met name in de Alpen en de Pyreneeën vaak in combinatie met Calamagrostis arundinacea. In Catalonië eet men het blad rond St. Jan in salade. (Pas op voor verwisseling met andere schermbloemigen.) In de loop van de zomer gaat ze net als Ferula in rust.
Niet uit Peloponesië dus, maar uit onze zuidelijke bergen.
Altijd leuk om tijdens rondleidingen door de tuin deze naam even te laten vallen.

De kleur van deze nog vrij nieuwe nieuwe compacte dwerg werd ergens 'lavendelroze' genoemd zag ik. Misschien kunnen we het dan ook rozen-purper noemen? Kleuren-analfabetie is nog best wijd verspreid.

Dit is gewoon een lekker geurig dwergje met heerlijk pittige eetbare donkerroze bloemen die je uit het kroontje trekt en over je salade strooit.

Hoe moeilijk is dat?

'Beauty of Cobham' is een van de beste klassieke cultivars van Monarda. De roze bloemen met donkerrode schutbladen zijn erg mooi. Helaas wel wat meeldauw gevoelig. Zet hem midden in de border, dan zie je het niet. De plant heeft er verder weinig last van.
Monarda heet 'bergamot' vanwege de heerlijke geur die lijkt op die van Citrus bergamia. Het is een opwekkende, vrolijk makende geur. Je kunt de bloemen in salade strooien en er thee van maken.

Een vrij recente compacte rode met fijn donker getekend blad. Zeer laag en bolrond van vorm.

Vooralsnog volledig meeldauw vrij.

Trek de bloemen uit het bloemhoofd voor eetlust opwekkend pittig sla strooisel.

Geurig vuurwerk.

Zeer grote bloemen, echt waar, kanjers!

Nieuw uit de VS.

De bordeauxrode schutbladeren van deze lang bloeiende cultivar kleuren stevig mee met de bloemen.

De grap bij deze is en van daar de naam; ze bloeit in etages; een tweede en soms derde bloeiwijze op de eerste doet een beetje aan een kardinaalsmuts denken.

Goedgemutste heerlijk geurende eetbare bloemen.

De donkere steel en schutblad met lichte bloemen gaan goed samen. De naam wordt regelmatig afgekort tot 'Ou Charm', vooral in Engeland.
'Oudolf's Charm' lijkt op 'Beauty of Cobham' maar dan met iets kleinere bloemen en een nog groter contrast tussen de lichte bloemen en de donkere schutbladen. Bovendien is ze iets resistenter tegen meeldauw.

Heerlijk van geur natuurlijk ook.

Net als 'Blue Moon' een dwergvorm uit de Sugar Buzz serie van Walters Gardens en dus geselecteerd op meeldauw resistentie.

Lekker laag en roze, maar dus ook eetbare bloemen en heerlijk geurend.

De bloemen passen qua kleur beter bij dessert lijkt mij, maar ik weet natuurlijk niet precies hoe creatief je bent.

De meeste Monarda cultivars zijn kruisingen, vaak van M. didyma of M. fistulosa maar ook deze komt er wel aan te pas. Een originele Amerikaanse wildvorm dus. Vooralsnog volkomen vrij van meeldauw en goed bestand tegen droogte.
Stevig blad dat in de herfst rood verkleurt.
Zacht roze bloemen met purperen stippen.

Al sinds 1994 in onze database maar volgens sommigen pas in 2009 geïntroduceerd.

Deze uit de in 2014 geïntroduceerde semi-dwerg maakt deel uit van de 'Sugar Buzz' serie van Walters Gardens en is tot nu toe meeldauw resistent.

Ze vormt een rijk bloeiende bolronde pol.

De meeste cultivars bevatten net als deze voornamelijk Monarda didyma bloed en vereisen een tamelijk vochtige grond. Monarda fistulosa cultivars verdragen droogte beter.

Squaw' is verbeterde 'Cambridge Scarlet' voor wat meeldauw gevoeligheid betreft. Ze hebben dezelfde bloemen en ook de geur komt overeen.

De bouw van de plant is er helaas iets minder op geworden.

Goed geurend rood.

Witte bloemen met lichtgroen schutblad.
Heerlijk, ook als snijbloem.

Op een of andere manier lijken witte bloemen gevoelsmatig minder geschikt om te eten, ook al is dat natuurlijk onzin. Neem maar gerust lekker schuimige hap sneeuwwitje.

Deze in de witte border is een no-brainer.

Maagdelijk lekker.

Een van de beste onder de moderne cultivars. Hoog, donker paarsroze, en lang doorbloeiend.

Redelijk meeldauw resistent en standvastig.

Net als bij de andere Hanekammen pluk je de bloemen uit het bloemhoofd om ze over je salade te strooien.

Morus alba 'Unryuu' is een geselecteerde mannelijke vorm die dus geen vruchten maakt. (Handig als je geen rode vlekken op je terras wil.)

De takken groeien grillig, zig-zag, dat is waar deze kleine boom vooral in de winter haar sierwaarde aan ontleent. In de zomer neemt het fijn gesneden vijgenblad dat over.

Zijderupsen doen het er ook prima op.

Het sierlijk lichtgroen vijgenblad verraadt verwantschap.
Vruchten beginnen groen-rood en kleuren later bijna zwart. De op bramen lijkende vruchten zijn zacht en zeer zoet. Eet ze rijp, liefst van de grond geraapt.
Een sierlijke, prima winterharde kleine boom.

Enige minpuntje is dat de vruchten vlekjes op terrasstoelkussens kunnen veroorzaken. Je luie stoel zet je beter onder een andere boom.

Roomse kervel komt oorspronkelijk uit mediterrane berggebieden. Ze komt in Nederland verwilderd voor.
Toen we nog verse kruiden aan de groothandel leverden mochten we er grote bossen van snijden. Daar werd meestal kruidenboter mee gemaakt. Het blad maakt deel uit van het Gelderse'Kruutmoes'. Ook de zaden zijn eetbaar. Als vaste plant is ze veel makkelijker dan eenjarige echte kervel. Je kunt er ook stiekem kervelsoep mee maken. Zeer geliefd bij nuttige insecten.