Deze halfgevulde geurende pioen van Orville W. Fay uit 1973 verraadt met haar kleur haar verwantschap met Paeonia peregrina. Dat heldere rood kan alleen maar daar vandaan komen.

Ze heeft geen steun nodig en kan ook als snijbloem worden ingezet.

Een zeer bijzondere kruising van de rode Paeonia peregrina met lactiflora.

Vroeg en laag met zeer stevige stengels, dus geen steun nodig. De perfecte vorm; halfgevuld.

De geur is lekker licht en luchtig.

Een hoge 'Coral' met meer naar roze neigend abrikoos dan de zusjes.

Heerlijke komvormige geurende bloemen.

Vroeg bloeiend.

Fantastisch die Corals.

Een van de makkelijkste boompioenen. De bloemen geuren heerlijk. De struik heeft een ruige vorm.

De enige Pioen die zich ook op zandgrond nog redt.

Omdat ze gezaaid worden kan de kleur van de bloemen iets variëren.

Waarschijnlijk de meest legendarische pioen ooit sinds 'Rock's Variety'.

Een kruising tussen boom- en kruidachtige pioen.
De bloemen zijn zo'n 20 cm in doorsnede, maar hebben vanwege houtige stelen geen steun nodig. Ze is zeer rijk bloeiend en heeft een lekkere lichte geur.
Het blad blijft tot diep in de herfst fris om daarna met geweldige herfstkleuren een einde te vinden.

In 1948 kwam Toichi Itoh uit Tokio op het lumineuze idee om stuifmeel van de kruidachtige Paeonia lactiflora 'Alice Harding' te gebruiken om er de Japanse boompioen 'Katoden' mee te bestuiven. Zo ontstond de fantastische intersectionele kruisingsreeks met boompioen blad en half-houtige stengels.

Ze blijven veel lager dan boompioenen en hebben vaak half gevulde bloemen in heerlijke kleuren.

De Japanse professor Itoh was de eerste die het lukte boompioenen te kruisen met kruidachtige. Deze types staan genetisch ver van elkaar, ze behoren tot verschillende secties. De takken zijn halfverhout en de plant vormt een lage statige struik.
Roger Anderson deed het kunstje van Itoh in 1986 na en kwam zo tot deze. De kleur verloopt van zuiverwit naar diep roze-rood in het hart van de semi dubbele bloem. Ze zijn uitstekend winterhard, traag groeiend maar zeer lang levend.

'Pink Ardour' is een intersectionele hybride, een kruising tussen een boompioen en een kruidachtige pioen. Deze pioenen blij vrij laag en compact en verhouten gedeeltelijk. Ze maken elk jaar meer stengels vanuit de grond en zijn zeer standvastig.

Hun kleuren zijn fenomenaal.

Kruisingen tussen boompioen en kruidachtige pioenen hebben het sierlijk donker puntige blad van de houtige en de hanteerbare hoogte en groeikracht van hun kruidachtige ouders.

Deze extra bijzondere cultivar heeft keurig boven het blad uitstekende fenomenaal diep rode bloemen. (herkomst: Anderson 1999)

Hemels vuurrood.

Bloemen van diep donker bruinroood in een half gevulde komvorm naar uiteindelijk openhartige helderrode bloemen. Qua kleur exact mijn ding.

Bovendien heel sterk, rechtopstaand en gezond.

Omdat we dol zijn op freaks en rariteiten die het leven interessant maken...

De licht geurende bloemen zijn wat bij Dahlia cactus vormig heet. De gefranste witte bloemblaadjes hebben een groene en roze zweem.

Gevonden door Roy G. Klehm, USA, 1995.

De rechte vorm van 'Squaw'. Steviger en strakker rechtop, bijna zo geweldige donker bruinrode herfstkleur.

Een van de meest recente en in Amerika, waar de soort inheems is, bejubelde vondsten van onze bondgenoot Dr. Hans Simon.

Als je genoeg plaats hebt plant je misschien toch liever 'Squaw'.

Breed uitgroeiende en uitwaaierende pol met roze in de bloemen en diep donker roodbruine herfstkleur. Een inmiddels wat oudere selectie van Kurt Bluemel uit de V.S.

Het feest hier is de elegante breed uitstaande groeiwijze en het diep purperen blad in het najaar.

Een van mijn favoriete grassen.

Vernoemd naar de Aglaja die we spraken bij kwekerij Gräfin von Zeppelin, niet ver van de Zwitserse grens. En inderdaad familie van de luchtvaart pionier.
'Aglaja' heeft grote, half gevulde, bloemen met een indrukwekkend zwart hart.
Op de kwekerij zijn Oosterse papavers een grote uitdaging omdat ze in de zomer afsterven en dan te veel water krijgen. In de volle grond lost dat zichzelf op. Maar zet ze wel wat verder naar achter zodat de krater na de bloei wordt verbloemd.

Grootbloemige vaste papaver in een zeer aangenaam zalm-roze.

Papaver orientale verliest in de zomer na de bloei haar blad.
Zet haar dus vooraan in een border. Maar achter een andere plant die het van haar over neemt.

Eenmaal goed aangeslagen vormt ze een makkelijke polvormende vaste plant

Een zeer lang bloeiende subtiele plant die in de VS zowel prairies als bosranden en op elke grondsoort voorkomt.
De uitgebloeide bloemstengels zijn ook in de winter nog aantrekkelijk en worden zelfs als droogbloem aangeprezen.
Medicinaal gebruikt door Indianen en in de 1e wereldoorlog als middel tegen malaria.

Een zeer sterke weefplant voor je prairie.

Fijn combineerspul.

Een introductie uit 1993 van Cor Laurens de passieflora specialist die we in de vorige eeuw regelmatig spraken.
Het is een sub-tropische klimplant uit Zuid Amerika die hier op een beschutte plek nog net winterhard is. In strenge winters kun je de voet van de plant wat beschermen. Dan loopt ze altijd wel weer uit.
Ze groeit snel, je mag haar in het voorjaar stevig terugknippen.
De oranje vruchten zijn eetbaar, maar niet smakelijk. De bloemen geuren aangenaam.

Extra zilver blad en zeer rijke volle bloei kenmerken deze recente dwergvorm gevonden tussen zaailingen van 'Blue Spire'.

Knippen zorgt voor herbloei. Maar doe dat in ieder geval elk voorjaar.

Goed voor een zilveren medaille op Plantarium 2009.

Deze heeft de fijnste wollige bloemen.

Ik ga hier niet omheen draaien; dit is gewoon een simpele bodembedekker en we zijn er wegens gebrek aan tijd en aandacht nog niet achter welke affinis nu de allerbeste is.

Tot nu toe weten we zeker dat ze onverwoestbaar zijn en allemaal rood en roze tegelijk kunnen bloeien.

Lekker laag zijn ze ook allemaal, dus zijn het perfecte bodembedekkers.

Vingerbrreed lang smal blad, oersterk en lekker lage compacte rand- of vulplant.

Zeer rijkbloeiend.

Dit is die simpele plant die je zag in een tuin en waarvan je dacht; "Wat een vondst, wat is dat ook alweer?"

Onverwoestbaar.

Van het zwarte veld, proefveld van Chris van Geyselen. Deze diep donker rode vorm.

Een wat lagere, later en langer bloeiende cultivar.

Persicaria raak je nooit kwijt. Ze kunnen op elke grondsoort en laten niet over zich heen lopen.

Een stevige op zichzelf staande cultivar met goed gave bloemen in volle aren.

Als allemaal, onverwoestbaar.

Deze selectie uit 2008 van Jan Spruyt is hot.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

Persicaria amplexicaulis 'Alba' kan het schudden, dit wordt de nieuwe standaard.

Rijke bloei met fijne lange, zeer elegant doorbuigende spitse aren.

Net zo onverwoestbaar als de rest.

Met dank weer aan de specialist Chris Ghyselen.

Kroes is mooi, plat is lekker. Topkoks weten hoe heerlijk zoet Italiaanse peterselie is. Ik zou nog verder willen gaan, wanneer je echt drastisch wilt schiften: aan de peterselie herken je de kok.
Als ze na de winter bloeien worden ze een beetje bitter, maar deze kan zich wel in stand houden door zelf uitzaai.

Wellicht het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is.