Deze recente introductie zou je een compacte uitvoering van Agastache 'Blackadder' kunnen noemen.

Ze blijft laag en compact en bloeit goed door met forse bloeiaren.

Nog zo nieuw dat we de twee nog niet jarenlang hebben kunnen vergelijken. Maar qua bloei zou dit wel eens een winnaar kunnen worden.

'Blackadder' is er een van Coen Jansen. De aren zijn slank en met name in de kern, de kelkblaadjes en de stengels zeer donker zoals de naam belooft. Veel beter nog dus dan 'Blue Fortune'.
'Blackadder' is bovendien al jaren de meest standvastige donkere.
Eenvoudig prachtig bovendien.

In mei of begin juni iets terugknippen maakt dat ze wat later maar ook langer en rijker bloeien en compacter groeien.

De kleurtjes komen van de Mexicaanse woestijn, de Agastache de Kudos serie probeert hier de vocht tolerantie van Aziatische soorten aan toe te voegen.

Het zijn geurige kruiden met eetbare bloemen.

Niet heel lang levend maar.....

Ze zijn overweldigend heerlijk van kleur en geur.

Lekker lange aren tot 40 cm die als een serpent omhoog kronkelen. De voor Agastache minder gebruikelijke grondscheuten zorgen voor extra standvastigheid.
Omdat de bloemen grotendeels steriel zijn bloeit ze lang. De kleur is heel bruikbaar en ligt in het romantische spectrum waar we wel weg mee weten.
Een van de eerste bijdragen van Coen Jansen aan dit geslacht.
Tuinslangentoorts.

Aandoenlijke bosjes kleine diepblauwe belletjes met donkere adertjes, uit Oost Azie, van Kirgizië tot Siberië.
Een zaadkleptomane in een tuinclub op rondleiding heeft ons ooit jaren terug gezet met de teelt uit oorspronkelijk zaad. Deze zijn van opgepotte bolletjes.

Het kan, maar zet Allium vanwege de geur toch maar liever niet in een vaas.

Mijn allerliefste Allium.

Tussen groente en kruid maar bovendien in bloei best sierlijk. Het mag gezien worden als de grofste bieslook met wel 4 cm dikke bladeren die we gebruiken als voorjaarsui en dat vrijwel jaarrond voor heerlijke salades. De bloemen zitten bij elkaar in een witte bol. Vaste groenten planten doen ons denken aan het ideaal van de permacultuur. Ideaal voor luie moestuiniers. Kenners weten dat er meer bij komt kijken, maar waarom niet af en toe een graantje mee pikken?

De bloemen doen een beetje aan een minaret denken. De puntige knop barst open en dan gaan de gele belletjes daar heel elegant uit hangen.
Uit zuid en centraal Europa tot en met de Kaukasus.
Ik zag ze samen met Santolina, Satureja, tijm en wilde lavendel in de bergen bij het zuid-Franse Forcalquer en oostwaards. Ze zaait zich hier ook lekker uit. Leuk dus voor je mediterrane kruidenborder.

Tja, gewone bieslook dus.....

Snijd er lekker veel van, dan groeit er ook veel terug.
Niet kapot te krijgen.
De bloemen mag je ook een keer eten, of als decoratie gebruiken.
Maar eerst trek je de bloem stelen er aan hun nek uit, wat die zijn te taai om te eten.

Eigenlijk een bolgewas, maar we hebben ze in potjes voor wie vergat de bollen voor de winter te planten. Ze blijven jaren staan en zaaien zich soms uit.

Vanwege die gekke sterretjes natuurlijk zeer geliefd. Het blad zie je nauwelijks.

Je kunt de 25 cm brede schermen prima drogen

In grote groepen is dit een indrukwekkende bloeiende sierplant voor het najaar, punt.
Maar bovendien is het een onbekend en in Azië zeer geliefde groente of keukenkruid. Het blad is plat en heeft een aangename milde knoflooksmaak. De stervormige bloemen zijn zuiver wit. Daslook, maar dan sierlijk rechtopstaand op lange stengels en de hele zomer oogstbaar.

Massaal planten. Of uit budgettaire overwegingen elk tweede jaar scheuren tot je genoeg hebt.

Toenemende culinaire belangstelling geniet deze beminnelijke beschermde inheemse plant. Denk daarbij in de richting van een knoflookachtige dressing voor bij de pannenkoek zoals we in Hongarije aten, daslook pesto voor over de pasta of gewoon door de aardappelpuree.
Als ze vochtig staan groeien ze snel tot heerlijke plakkaten. In de zomer zijn ze tijdelijk vertrokken, eind van de winter lopen ze weer uit met nieuw blad.

Zo sterk als een beren-look.

Aloë is een oorspronkelijk uit het Arabisch schiereiland afkomstige vetplant. Ze houdt van veel warmte maar verdraagt ook wat vorst. In de winter heb je er een makkelijke kamerplant aan die verwaarlozing uitstekend verdraagt
Hoog geacht als geneesplant, als wondkruid of bij brandwonden en zelfs al in frisdranken verwerkt. Je kunt het sap zo uit een afgesneden blad op je wond knijpen.
Ze komt voor in de Koran en het Oude Testament.
Toch maar in pot en binnen zetten.

Vanwege de rangorde der zinnen heeft deze ogenschijnlijk nog meer citroengeur dan gewone verveine die al meer naar citroen geurt dan citroen zelf. De ogen gaan immers voor de neus. Deze geelbladige vorm prikkelt de zinnen nog meer dan we tot nu toe voor mogelijk hielden.
Ze proberen in de winter hun blad te houden. Meestal valt dat einde van de winter toch af. Zodra het warmer wordt lopen ze snel weer uit.
Officieel geen ijzerhard, wel ijzersterk.

Dit is een recente nieuwe selectie van een van mijn favoriete kruidenplanten.
Die goddelijke geur blijft, maar deze vorm heeft groter, vooral breder blad. Ze groeit nog sneller dan de klassieke vorm al deed en wordt iets hoger. Ik vind het nog steeds verbazingwekkend hoe zo'n houtige plant zo veel water kan verwerken en zo hard kan groeien. Voorlopig in kleine oplage.

Hoe meer er van je is hoe beter het is lieve Limoncello.

Dit geschenk van de goden uit Chili is mijn kampioen citroengeur.
Het blad ruikt meer naar citroen dan citroen zelf naar citroen geurt. In Frankrijk heet ze Verveine, Italianen noemen haar Limoncello.
Zet ze ergens waar je in het voorbijgaan een blaadje kunt meepakken. De minuscule witte bloemetjes in schermen zijn net wolkjes. Knip naar hartenlust, dit schatje groeit en bloeit maar door.
Ze mag dan ook veel meer water en voeding dan je zou denken.

Hemelachtig plantenwezen met subtiele porselein blauwe bloemen in schermpjes.
Even teer en fijntjes als hun kleur.

Een traag, maar gestaag groeiende plant met eeuwig leven uit Noord Amerika.

In de herfst kleurt het blad geweldig geel met wat oranje.

Dan krijgt ze opeens vurig temperament.

Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.

De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.

Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.

We verheugen ons al lang op deze bijzondere kruising die al sinds 2004 in Schotland werd getest door de vinders Elizabeth en Alasdair MacGregor. In 2011 werd ze beste introductie op de Chelsea flower show. Ze bloeit zo lang omdat het een kruising is tussen een voorjaarsbloeiende (A. rupicola) en een herfstanemoon.
'S nachts sluiten de bloemen zich half en gaan een beetje hangen. In de ochtend toont ze daarom haar paarse stroken. Als het warmer wordt toont ze haar zuiver witte hart.

Wie de echte engelwortel zoekt voor culinaire toepassingen, moet deze hebben.
Een heemplant met sprookjesachtige, archaïsche uitstraling. De hele plant inclusief bloemen is groen met rode stengels.
In Frankrijk wordt de stengelvoet versuikerd en als eetlust bevorderend snoep geconsumeerd. En wat wil je nog meer in Frankrijk, behalve eetlust?
Monocarp, dus laten uitzaaien. Ze houden zich gemakkelijk zelf in stand via zaad.

Apart en terecht veel bewonderd. De donkere stengels en diep donker purperen bolle schermen hebben een aristocratische uitstraling. Ze verschijnen pas nadat de spanning flink werd opgevoerd door dik opzwellende knoppen waar, als uit een doosje in een doosje, steeds weer nieuwe knoppen uit komen. Hoe belangrijk die zijn viel me op toen werd gevraagd naar "die plant met die bolletjes".

Monocarp, dus na de bloei opnieuw zaaien.

Deze in Ierland gevonden bijzondere vorm van bij ons inheemse Engelwortel heeft bijna zwart glimmend blad en is daardoor erg indrukwekkend.
Net als alle Angelica is ze monocarp (sterft na de bloei) maar wij planten meer per pot zodat je jarenlang bloei kunt hebben. Overweeg als control freak een keer zaad te oogsten. Voor de rest zaait deze dominee zich ook prima zelf uit.
Iedereen die ze ziet wordt daar hebberig van.

Geelvrees? Ik kom er nog op terug, dat is uit de tijd. Dit is gewoon een lekker warme kleur die we nodig hebben in ons klimaat. Het is 'just what the doctor orders'.

Deze en Tanacetum worden in de zomer winterklaar gemaakt. Je knipt ze in juli flink terug terwijl ze nog bloeien. Want het zijn zulke enthousiaste bloeiers dat zich soms kapot bloeien. Na de knip gaan ze lekker uitstoelen en opnieuw bloemen maken.
Verder een makkelijke plant met veel impact.

Eenvoudige bloemen veroveren makkelijk harten.

Het crème is een nieuw kleurtje voor een oude bekende.

Met de wilde vorm, zeldzaam in Limburg, werd traditioneel wol geverfd. Het aftreksel beschermt ook langdurig tegen houtworm.

De bloemen zijn een zomers genot.

Een aangename donkerbruine bladplant met contrasterende rozig witte bloemschermen. In het zelfde genre als Angelica sylvestris 'Vicar's Mead': een inheemse plant met een aangenaam afwijkende bladkleur.

'Ravenswing' zaait zich rijkelijk en vrij soortecht uit en vormt zo tapijtjes met dat heerlijke bruine blad. Dit gebeurt zonder andere planten te verdringen of belemmeren.

Laat haar spontaneren!

Gewone akelei maar, maar dan met zwarte bloemen met een witte kroon sierlijk aan bijzonder lange stelen.

De bloemen openen uit spitse donkere knoppen.

Veel te lang geleden weer dat we deze voor het laatst in ons sortiment hadden.