Het vroegst uitlopende siergras dat aanvankelijkamper opvalt, maar vanaf de bloei begin juli voortdurend spannender en aantrekkelijker wordt tot diep in de winter.
Steeds strakker staan ze rechtovereind vanaf de wat lossere bloei.
Combineren met Verbena bonariensis en Selinum wallichianum voor maandenlang plezier.
In het voorjaar terug knippen is niet echt nodig.
Een gemakkelijke zuil voor je prairie.

Het doorbuigend bronsgroen blad heeft oranje punten en kleurt in de herfst naar nog levendiger roestig oranje. Op een vochtige plek in de zon kleurt het blad het best. Het vormt een pol van ongeveer 50 × 40 cm. Ooit werd mij verteld dat het niet winterhard zou zijn, maar wij weten, sinds het meer dan tien jaar in onze feestborder staat, dat dit een van de betrouwbaarste grassen is die we kennen.
Het doorstaat met kleurig fris blad al die jaren glansrijk de winter en bedekt daarmee de bodem uitstekend..

Inheems gras, maar dan een bijzonder goede selectie.

'Bronzeschleier' bloeit wat donkerder en later dan 'Goldschleier' en houdt heel erg veel langer die mooie uitgebloeide aren vast.

Een van de meest natuurlijke kleine siergrassen.

Je weeft die korenkleur door de lucht boven de planten waar ze bij hoort.

Grassen maken van je combinatie iets vanzelfsprekends waarschijnlijk omdat elke natuurlijke vegetatie gras bevat.

Dit zijn heerlijke beige wolken, maandenlang, als het meezit tot diep in de winter. In de tussentijd laat je er van alles bovenuit piepen.
Zet er bijvoorbeeld eens een flinke Kniphofia of hoge Digitalis tussen.

Inheems, sterk en makkelijk.

Een zeer fijn grijs-groen siergras uit de Atlas (Marokko, Algerije).
Het smalle blad vormt met z'n boogjes een elegante bolvormige pol.
Snoeien na de winter mag, maar moet niet noodzakelijk, onderhoudsarm dus.
Goed winterhard, min of meer bladhoudend en stevig in de winter.
In prairie- of mediterrane beplantingen gemengd of in grote groepen als bodembedekker.
Oranje in de herfst.

Ze komt laat op en lijkt eerst een gewoon, wat traag gras met fel rode punten.

In de zomer wordt de hele plant al snel lichtgevend rood.

In groepen maakt het strijklicht van het najaar haar fenomenaal.

Voor niet te droge rijke liefst licht zure grond.

Een vroege indianenzomer.

Rijkbloeiend, snelgroeiend en blijft lang aantrekkelijk in de herfst. De uitstraling is wat natuurlijker, wat zachter, het hoogtepunt ligt na de bloei.

Gevonden door Max Riedelsheimer en vernoemd naar een groot Duits botanicus.

Klassiek riet.

Zeer compacte Pagels selectie met een zilveren waas, ook op het blad. De uiteindelijke hoogte wordt pas na een aantal jaren bereikt. Blad tot 90 cm bloemen tot 120 cm.

Volgens authoriteiten King en Oudolf met mijn volledige instemming de allermooiste selectie van Ernst Pagels.

De bloemen houden hun bruin-rode kleur bijzonder lang. Blad tot 180 cm, bloemen tot 250 cm.

Mijn Miscanthus.

En nog een vrij nieuwe met herfstkleur.

We vonden het al prachtig bij 'Sioux'. Deze wordt nog veel roder.

Indianenzomer uit China.

Ik snap het niet meer helemaal. Maar deze is best indrukwekkend.

Lange elegant doorbuigende in warme zuchtjes wind wiegende aren heeft dit prachtige in Spanje gevonden gras.

Kan solitair of door een border geweven.

Een van de weinige grassen die ook in een mediterrane border passen.

Er zijn er al zo veel die in je prairie kunnen.

Heldere bloei, stijf, strak blad. Heerlijke solitair en mijn persoonlijke favoriet onder de pijnpestrootjes.

De luchtige aren bewegen subtiel met de wind mee.

Plant ze als solitair, in de border of op een eigen plekje.

Windwiegertje.

Opgeruimde polletjes met fijn blauw blad die in de late zomer in vuurroze bloei uitbarsten.

Van New York tot Texas in het wild te vinden, maar helaas bedreigd.

Spectaculair in wat grotere groepen.

Waanzinnig warrig.

Zacht fijn blad en subtiele aartjes.
Of het nu bloeit of net niet meer is slecht te zien. Dit gras ziet er altijd even geweldig uit. Ook in de winter.
Liever niet knippen, zeker niet als ze niet aan de groei zijn. Hoeft ook niet, je trekt het dorre blad er in het voorjaar makkelijk uit.
Het waait lekker met elke wind mee.
Plant het overal massaal tussen, (denk aan Echinacea en Salvia) het is heerlijk.
Waar het kan laat je de zaailingen staan.

Een van mijn favoriete grassen en nu nog donkerder.

Het blad begint grijs-groen en krijgt al snel purperen punten. Uiteindelijk wordt het volledig bruin-rood.

Een nieuwe introductie die uitblinkt door vroege herfstverkleuring, namelijk in de zomer.

Een rijk bloeiend fontijngras met dikke wollige aren.
Ze is wat meer natuurlijk van uitstraling dan de meeste voor mij wat al te strakke lampenpoetsers.
In de herfst kleurt het blad oranje, later wordt het donker geel en uiteindelijk resulterend in een beige zeer goed winterbeeld.

Fijn, strak opgeruimd en uitstekend presterend maar toch nog een beetje losjes.

Diep donkere poetsborsteltjes.

'Moudry' is een van de strakste en meest contrastrijke lampenpoetsers.

Ik ben zelf geen lampenpoetserfan, juist omdat ze zo strak en opgeruimd zijn, meestal toegepast in tuinen die dagelijks worden gestofzuigd.
Maar deze is zo strak dat het weer aardig wordt. Bovendien blijven ze de hele winter aantrekkelijk.

Laag siergras dat elegant breed uitwaaiert en lang bloeit.

Lastig om niet even aan te zitten of het te aaien.

De juiste bloeitijd voor veel prairie stijl combinaties, maar ook prima als solitair.

Eleganter dan de meeste, lampenpoetsers. Ik vind ze bijna allemaal iets te stijfjes.

Grote donker koper-kleurige aren aan stevige stelen. Statig robuust rechtopstaand en hard groeiend. Dus ook geschikt als zicht belemmering.
Een gezond gras met breed blad voor elke, maar bij voorkeur niet te vochtige grond.

Het blad lijkt iets op bamboe of riet. Het kleurt in de herst oranje-rood. Dat is ook kleur.

Siberisch hard.

Eindelijk vonden we het reuzenpopcorngras en hebben ons voorgenomen daar veel en lang van te gaan genieten.
Sporobolus heterolepis kennen we als dat bescheiden onopvallende gras dat in bloei onmisbaar wordt en dan stiekem de geur van popcorn met vanille verspreidt. Sacaton is meer een woestijnplant dan een prairieplant maar ze verdraagt vocht en vorst uitstekend.

Pampasgras is intussen bijna verjaagd, heeft Miscanthus nu ook haar langste tijd gehad?

Rechtop groeiende pollen smal bleekgroen blad met feestelijk in golven horizontaal kronkelende aren. Vanwege de dynamiek vrijwel onmogelijk te fotograferen.
De eerste keer dat we het zagen ruim 15 jaar geleden, waren we zo overweldigd door dit fantastische gras dat we zelfs vergaten het te fotograferen.

Bijna iedereen die ze zag tijdens onze lavendeldagen vroeg er naar. Helaas zijn ze dan vaak al uitverkocht. Nu zijn ze er weer.

De gigantische.

Een bijzonder goede solitair die met name in het najaar zeer indrukwekkend is, tenminste, als je er plaats voor hebt.

Je kunt hier heel creatief leuke gekke dingen mee doen.

Een wolk van een reus.