Deze zeer fijnbladige compacte basilicum heeft een sterk geconcentreerde geur en smaak. Ze groeit in een perfect bolletje.
Op 13 juni tijdens Festas de Lisboa zie je overal dit dit type basilicum uitgestald, ze heten daar Manjerico. Lang geleden kocht ik er een en gaf ik het aan een zwerver. Die was natuurlijk in de zwevende hemel met mijn liefdesverklaring.
Al die geur en smaak samengeperst in een zo'n klein plantje. Zet een potje op je tuintafel met een schaar ernaast, voor over je tomaten.

Aanbevolen voor keuken gebruik als het een uitstekend winterharde moet zijn.

Ook zeer geschikt als rijk bloeiende bodembedekker in de volle zon. De geur is bijna zo sterk als die van Origanum majorana, de echte oregano.

De krachtigste marjolein dus.
Heerlijk voor keukengebruik en betrouwbaar vast.

Een beroemde Amerikaanse prijswinnaar uit 1976 met reusachtige helder rode bloemen. Ze staan op stevige stelen en hoeven dus geen steun. De bloemblaadjes waaieren wijd uit om het kleine hartje.

Zacht geurend.

Deze halfgevulde geurende pioen van Orville W. Fay uit 1973 verraadt met haar kleur haar verwantschap met Paeonia peregrina. Dat heldere rood kan alleen maar daar vandaan komen.

Ze heeft geen steun nodig en kan ook als snijbloem worden ingezet.

Een zeer bijzondere kruising van de rode Paeonia peregrina met lactiflora.

Vroeg en laag met zeer stevige stengels, dus geen steun nodig. De perfecte vorm; halfgevuld.

De geur is lekker licht en luchtig.

Een hoge 'Coral' met meer naar roze neigend abrikoos dan de zusjes.

Heerlijke komvormige geurende bloemen.

Vroeg bloeiend.

Fantastisch die Corals.

Een van de makkelijkste boompioenen. De bloemen geuren heerlijk. De struik heeft een ruige vorm.

De enige Pioen die zich ook op zandgrond nog redt.

Omdat ze gezaaid worden kan de kleur van de bloemen iets variëren.

Waarschijnlijk de meest legendarische pioen ooit sinds 'Rock's Variety'.

Een kruising tussen boom- en kruidachtige pioen.
De bloemen zijn zo'n 20 cm in doorsnede, maar hebben vanwege houtige stelen geen steun nodig. Ze is zeer rijk bloeiend en heeft een lekkere lichte geur.
Het blad blijft tot diep in de herfst fris om daarna met geweldige herfstkleuren een einde te vinden.

In 1948 kwam Toichi Itoh uit Tokio op het lumineuze idee om stuifmeel van de kruidachtige Paeonia lactiflora 'Alice Harding' te gebruiken om er de Japanse boompioen 'Katoden' mee te bestuiven. Zo ontstond de fantastische intersectionele kruisingsreeks met boompioen blad en half-houtige stengels.

Ze blijven veel lager dan boompioenen en hebben vaak half gevulde bloemen in heerlijke kleuren.

De Japanse professor Itoh was de eerste die het lukte boompioenen te kruisen met kruidachtige. Deze types staan genetisch ver van elkaar, ze behoren tot verschillende secties. De takken zijn halfverhout en de plant vormt een lage statige struik.
Roger Anderson deed het kunstje van Itoh in 1986 na en kwam zo tot deze. De kleur verloopt van zuiverwit naar diep roze-rood in het hart van de semi dubbele bloem. Ze zijn uitstekend winterhard, traag groeiend maar zeer lang levend.

'Pink Ardour' is een intersectionele hybride, een kruising tussen een boompioen en een kruidachtige pioen. Deze pioenen blij vrij laag en compact en verhouten gedeeltelijk. Ze maken elk jaar meer stengels vanuit de grond en zijn zeer standvastig.

Hun kleuren zijn fenomenaal.

Kruisingen tussen boompioen en kruidachtige pioenen hebben het sierlijk donker puntige blad van de houtige en de hanteerbare hoogte en groeikracht van hun kruidachtige ouders.

Deze extra bijzondere cultivar heeft keurig boven het blad uitstekende fenomenaal diep rode bloemen. (herkomst: Anderson 1999)

Hemels vuurrood.

Bloemen van diep donker bruinroood in een half gevulde komvorm naar uiteindelijk openhartige helderrode bloemen. Qua kleur exact mijn ding.

Bovendien heel sterk, rechtopstaand en gezond.

Omdat we dol zijn op freaks en rariteiten die het leven interessant maken...

De licht geurende bloemen zijn wat bij Dahlia cactus vormig heet. De gefranste witte bloemblaadjes hebben een groene en roze zweem.

Gevonden door Roy G. Klehm, USA, 1995.

De rechte vorm van 'Squaw'. Steviger en strakker rechtop, bijna zo geweldige donker bruinrode herfstkleur.

Een van de meest recente en in Amerika, waar de soort inheems is, bejubelde vondsten van onze bondgenoot Dr. Hans Simon.

Als je genoeg plaats hebt plant je misschien toch liever 'Squaw'.

Breed uitgroeiende en uitwaaierende pol met roze in de bloemen en diep donker roodbruine herfstkleur. Een inmiddels wat oudere selectie van Kurt Bluemel uit de V.S.

Het feest hier is de elegante breed uitstaande groeiwijze en het diep purperen blad in het najaar.

Een van mijn favoriete grassen.

Ik ga hier niet omheen draaien; dit is gewoon een simpele bodembedekker en we zijn er wegens gebrek aan tijd en aandacht nog niet achter welke affinis nu de allerbeste is.

Tot nu toe weten we zeker dat ze onverwoestbaar zijn en allemaal rood en roze tegelijk kunnen bloeien.

Lekker laag zijn ze ook allemaal, dus zijn het perfecte bodembedekkers.

Vingerbrreed lang smal blad, oersterk en lekker lage compacte rand- of vulplant.

Zeer rijkbloeiend.

Dit is die simpele plant die je zag in een tuin en waarvan je dacht; "Wat een vondst, wat is dat ook alweer?"

Onverwoestbaar.

Van het zwarte veld, proefveld van Chris van Geyselen. Deze diep donker rode vorm.

Een wat lagere, later en langer bloeiende cultivar.

Persicaria raak je nooit kwijt. Ze kunnen op elke grondsoort en laten niet over zich heen lopen.

Een stevige op zichzelf staande cultivar met goed gave bloemen in volle aren.

Als allemaal, onverwoestbaar.

Deze selectie uit 2008 van Jan Spruyt is hot.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

Persicaria amplexicaulis 'Alba' kan het schudden, dit wordt de nieuwe standaard.

Rijke bloei met fijne lange, zeer elegant doorbuigende spitse aren.

Net zo onverwoestbaar als de rest.

Met dank weer aan de specialist Chris Ghyselen.

Kroes is mooi, plat is lekker. Topkoks weten hoe heerlijk zoet Italiaanse peterselie is. Ik zou nog verder willen gaan, wanneer je echt drastisch wilt schiften: aan de peterselie herken je de kok.
Als ze na de winter bloeien worden ze een beetje bitter, maar deze kan zich wel in stand houden door zelf uitzaai.

Wellicht het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is.

Nog een keer: peterselie is het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is. In de rijke plattelands keuken komt het dagelijks op tafel. Mijn Duitse tante heeft een zeer grote moestuin, alle bedden zijn er omzoomd met deze peterselie. Ze produceert er tonnen van. Voor de winter legt ze peterselie in, in zout. Invriezen voor de winter kan natuurlijk ook.

Persoonlijk vind ik de platte lekkerder.

Phlomis russeliana mag in geen enkele tuin met mediterrane aspiraties ontbreken. De crème gele bloemen in etages maken veel indruk. Het is een warmte uitstralende plant met groot olijfgroen wollig blad. Dat blad heeft bovendien een sterk onkruid werende werking.

Kruidachtig en half-bladhoudend. Best in de zon. Prima winterhard.